Nie dla beatyfikacji abp. Andrzeja Szeptyckiego!!!

Konia z rzędem temu kto wie o co chodzi w punkcie 84 Synodu (wczoraj uchwalonym) o cudzołożnikach bowiem nie ma słowa o dopuszczeniu ich do Eucharystii ale zarazem jest tam napisane: „....Nie powinni oni nie tylko czuć się ekskomunikowanymi, ale mogą żyć i rozwijać się jako żywe członki Kościoła.....”. No to jeśli nie są ekskomunikowani to znaczy że są w komunii oraz jeśli mogą żyć i rozwijać się jako żywe członki Kościoła, no to jak mam to rozumieć, znaczy że wcale nie umarli, że grzech śmiertelny cudzołóstwa, już wcale nie uśmierca. No bo na Boga przecież nie mówimy tu o sytuacji kiedy ktoś odbył ważną spowiedź świętą, która wymaga mocnego postanowienia poprawy i zadośćuczynienia. No bo jeśli o to by chodziło no to przecież zawsze tak było i nic właściwie nie uległo zmianie i po co wtedy zapis w punkcie 84 Synodu. A zatem czyż nie jest już obecnie tak, jak to już było przed tysiącami lat, gdy ludzie żyli b. grzesznie! Kto pyta nie błądzi – mawiali nasi przodkowie!!! Po temu pytali nawet samego Jezusa: Czy wolno odprawić żonę, bo Mojżesz zezwalał! Zatem odpowiedział im: „Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych pozwolił wam Mojżesz oddalać wasze żony, lecz od początku tak nie było. A powiadam wam: kto oddala swoją żonę - chyba że w wypadku nierządu - a bierze inną, popełnia cudzołóstwo. I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo.”. (Ew. św. Mateusza). I tyle! Dziś Kościół na czele z papieżem Franciszkiem uznał wydaje się zwyczajnie, że sytuacja w rodzinach jest już na tyle zła i zepsuta, szczególnie w Niemczech i nie tylko, że należy uznać oficjalnie fakt zatwardziałości serc wielu, współcześnie żyjących i nie tyle potępiać grzeszników, co raczej starać się okazywać im duszpasterską troskę, a tą drogą miłosierną miłość samego Boga, którego odrzucili w ten czy inny sposób. Sądzić nam papieża i ojców synodalnych nie trzeba, gdyż ich osądzi sam Bóg Najwyższy. Więcej wydaje się Bóg nie osądził w tym akapicie nawet samego Mojżesza. Jezus jedynie potwierdził, że rzeczywiście taka sytuacja miała miejsce, zaznaczając wyraźnie jak być jednak winno po Bożemu i właściwie! Na koniec trzeba dodać że dopiero teraz odpowiedzialni kapłani, będą mieli zachodu, chętnych na rozpatrzenie swoich życiowych zakrętów, zapewne nie brakuje, no ale przecież po to w końcu są kapłani, jak słusznie podkreśla sam Synod i papież Franciszek. Modlić się jedynie trzeba gorąco, by nie było nadużyć, których i obecnie w Kościele nie brakuje! Ja sam pragnę pozostać wierny swojej żonie i absolutnie nie zazdroszczę tym którzy chcą żyć w ten czy inny sposób w grzechu, bowiem jeśli ktoś żyje w stanie łaski uświęcającej, no to zwyczajnie nie ma problemu.

Wzywam zatem publicznie wszystkie środowiska w Polsce, broniące życia i rodziny oraz nierozerwalności sakramentalnego związku małżeńskiego, a w szczególności Polską Federację Ruchów Obrony Życia do aktywnego, żywego wsparcia powyższej inicjatywy Kresowian, o niedupuszczeniu do beatyfikacji Abp Andrzeja Szeptyckiego, by w Kościele i w sercu każdego człowieka zawsze zwyciężała miłość i pokora. Stanięcie w prawdzie jest pokorą!

Metropolita Andrzej Szeptycki /wybrane teksty krytyczne/ « Wirtualna Polonia

Szanowni Państwo tam na Wołyniu i na Kresach w czasie tego ludobójstwa, ginęły w niewyobrażalnych mękach całe polskie rodziny od dziecka w łonie matki, czy w kołysce, aż po 100 – letnich Kresowian. Setki relacji naocznych świadków można doczytać nawet dziś na wielu stronach, prowadzonych przez środowiska Kresowian w internecie. Stanięcie w prawdzie jest pokorą! Zapraszam zatem gorąco do złożenia swojego podpisu poparcia pod niniejszym apelem Kresowian, odnośnie Abp Szeptyckiego. I aby nie zabrakło woli i animuszu, a może nawet chrześcijańskiej odwagi, zamieszczam stosowny i wielce wymowny cytat, krótki jedynie fragment z rzezi wołyńskiej. Są to wspomnienia Pani Adeli Roch z d. Rusiecka z kolonii Teresin na Wołyniu. A zatem: "[...] I chociaż bardzo to przeżywał, powoli przyszedł do siebie i gdy razem opuściliśmy kościół, zaraz jeszcze przy świątyni, zaczął nam na gorąco opowiadać, co się wydarzyło w jego domu, a mówił tak: „Nad ranem przed wschodem słońca, Ukraińcy napadli na nasz dom. Złapali moją mamę i zaczęli bić na podwórzu. Ja i moja żona Teofila siedzieliśmy w piwnicy na polu, tak że wszystko dobrze widzieliśmy z ukrycia. Fila bardzo kochała moją mamę i nie mogła patrzeć, jak się nad nią znęcają, jak ją tak bezkarnie maltretują. Miała nadzieję, że ponieważ jest w ciąży, to jej Ukraińcy krzywdy jakowejś nie zrobią, więc odważnie wyszła ze schronu. Poszła do nich wprost bronić mamy, wstawić się za nią i prosić o jej ocalenie. Tymczasem Ukraińcy wcale z nią nie rozmawiali, ale od razu zaczęli i ją mordować. Na początek rozkrzyżowali i bestialsko, leżącej na ziemi, wbili jej w brzuch pal, powyżej dziecka. Następnie postanowili jeszcze trochę nią zakręcić i zaczęli obracać ją na tym palu, trzymając za ręce i nogi, zrobili z niej taki kierat. Po kilku nieludzkich obrotach, zostawili tak ciało żony i odeszli. Wszystko to widziałem na własne oczy z ukrycia. Matkę oczywiście też zamordowali. Kiedy ci zwyrodnialcy odeszli, ostrożnie podeszłem do najdroższych mi osób i byłem przerażony, gdy zobaczyłem, że te nienarodzone dzieciątko, jeszcze w niej żyło i bardzo się tłukło, bardzo się rzucało. (Staszek w tym momencie się rozpłakał i przez gorzkie łzy raz jeszcze dodał) To straszne. To straszne. Ja już nie chcę więcej o tym mówić, a dajcie wy mi spokój.”. Zapytałyśmy jeszcze tylko, co się stało z resztą jego rodziny, ale on już tylko krótko rzucił: „A ja nie wiem, chyba wybici, jak nie wrócą!”. Po tych słowach odszedł powoli i już więcej nigdy go nie widziałam. [...]". 

Wzywam zatem publicznie wszystkie środowiska w Polsce, broniące życia i rodziny, nierozerwalności sakramentalnego związku małżeńskiego, oraz przyzwoitości w życiu publicznym, a w szczególności: Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi z Krakowa, Polską Federację Ruchów Obrony Życia na czele z jej Prezesem Dr Pawłem Wosickim, Zespół CitizenGO z Magdaleną Korzekwa – Kaliszuk,  Instytut na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris z Panią Karoliną Dobrowolską z Warszawy, Pawła Kwaśniaka Prezesa Centrum Wspierania Inicjatyw dla Życia i Rodzin z Warszawy, Dr Dariusza Cupiał z Inicjatywa Tato.Net z Lublina i wielu innych do aktywnego, żywego wsparcia powyższej inicjatywy Kresowian, z prośbą o cofnięcie dekretu o beatyfikacji Abp Andrzeja Szeptyckiego. Po temu naturalnie by w Kościele i w sercu każdego człowieka zawsze zwyciężała miłość i pokora.

Moja rodzina ze strony nieżyjącego już mojego ojca pochodzi z Wołynia - z powiatu kostopolskiego, z gminy Berezne. Spora część mojej rodziny została wymordowana przez UPA w 1943. Moi dziadkowie wraz z dziećmi (czyli również z moim ojcem) unikneli tej rzezi, ponieważ zdołali uciec w czas do Kostopola.

W owym czasie w Kostopolu przebywało wielu uciekinierów, co uniemożliwiało praktycznie miejscowym udzielanie jakiejkolwiek pomocy. W tej sytuacji zgłosili się "moi" dobrowolnie na roboty do Niemiec, przewidując słusznie zresztą, iż pracując będą w stanie przetrwać. Trafili na Łotwę, do Dyneburga, gdzie przebywali aż do wkroczenia armii czerwonej, w 1944 roku.

Moi najbliżsi przeżyli wszyscy, natomiast nie mieli tego szczęścia już ich kuzyni ze strony braci dziadka.Dlatego nie zgodzę się nigdy na to, by w imię jakichś "wyższych racji" zakłamywać tę tragiczną wołyńską historię i w związku z tym znajdziecie u mnie Państwo zawsze poparcie.

Z poważaniem

Ryszard Szymański

Jestem ofiarą tej okfrótnej Rzezi( Huta Stepanska)!

Na kanwie obecnego procesu beatyfikacyjnego warto przypomnieć List Otwarty Kresowian, zawierający protest przeciwko zorganizowaniu w Krakowie 25 listopada 2009 r. konferencji poświęconej hitlerowskiemu kolaborantowi  - abp. Andrzejowi Szeptyckiemu, a zatem:

  Jego Eminencja Ksiądz Kardynał Stanisław Dziwisz Metropolita Krakowski ul. Franciszkańska 3 31-004 Kraków. Wielce Szanowny Pan Prof. dr hab. Andrzej Białas Prezes Polskiej Akademii Umiejętności ul. Sławkowska 17 30-016 Kraków. 

Z niedowierzaniem i oburzeniem środowisko naukowe oraz środowiska patriotyczne, niepodległościowe i kresowe przyjęły wiadomość, że szacowna instytucja, jaką jest Polska Akademia Umiejętności w Krakowie, reaktywowana po wielu latach panowania kłamstwa w życiu publicznym i naukowym, przyjęła patronat nad konferencją, której wymowa i cele zdają się jednoznacznie wskazywać na gloryfikację jednej z najbardziej kontrowersyjnych postaci okresu II wojny światowej na terenach okupowanej Polski – hitlerowskiego kolaboranta, arcybiskupa greckokatolickiego Andrzeja Szeptyckiego. Jak na ironię, tytuł owej konferencji, poświęcony temu kolaborantowi, brzmi: „Metropolita Andrzej Szeptycki – człowiek Kościoła, działacz społeczny, mąż stanu”.

Szokującą sprawą jest również fakt, że w programie konferencji nie przewidziano ani jednego  referatu, który byłby krytyczny wobec działalności Andrzeja Szeptyckiego. Do udziału w panelach nie zaproszono także wielu znanych fachowców od spraw polsko-ukraińskich w XIX i XX wieku. Wolność nauki otwiera drogę do tego, aby dyskutować o wszystkich problemach historycznych i współczesnych. Wymaga ona jednak również tego, aby umożliwić demokratyczną debatę. Ten warunek nie został spełniony. Konferencja tak przygotowana nie pełni żadnych funkcji naukowych, lecz wyłącznie propagandowe.

W obliczu tendencyjności owej konferencji, trzeba przypomnieć kilka podstawowych faktów, dotyczących owego „człowieka Kościoła” i „męża stanu”. Ów hierarcha, obywatel Drugiej Rzeczypospolitej, dopuścił się całego szeregu hańbiących występków, wśród których wymienić należy m.in. 1. Działanie na szkodę państwowości polskiej. 2. Wspieranie nacjonalizmu ukraińskiego. 3. Wspieranie agresji hitlerowskiej III Rzeszy Niemieckiej (w tym. m.in. modlitwy w cerkwiach w intencji wojsk niemieckich i list dziękczynny do Adolfa Hitlera). 4. Brak sprzeciwu wobec ludobójstwa dokonywanego przez znaczną część wiernych greckokatolickiej metropolii we Lwowie, wspierających zbrodnicze działania Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów i Ukraińskiej Powstańczej Armii (list pasterski „Nie zabijaj” nie wymienia Polaków i Żydów). 5. Brak reakcji na aktywny udział niektórych greckokatolickich duchownych w zbrodniczych akcjach OUN-UPA. 6. Zgoda na oddelegowanie duchownych do 14 Dywizji SS „Galizien”. 7. Zgoda na uroczystą inaugurację działalności tejże Dywizji w katedrze św. Jura we Lwowie ( 28 marca 1943 r., mszę św. celebrował ks. biskup Josyf Slipyj, a kazanie wygłosił ks. mitrat Wasyl Łaba).

W świetle wymienionych wyżej faktów historycznych konferencję tą postrzegamy również jako przyczynek do relatywizowania niewyobrażalnych cierpień i ludobójstwa, ofiarą którego z rąk formacji OUN-UPA i SS Galizien padło około dwustu tysięcy bestialsko zgładzonych Polaków.

Z najwyższym ubolewaniem stwierdzamy, że instytucja PAU pozwala na relatywizowanie niewyobrażalnych cierpień i ludobójstwa, ofiarą którego z rąk formacji OUN-UPA i SS Galizien padło około dwustu tysięcy bestialsko zgładzonych Polaków (w tym także wielu księży rzymskokatolickich) oraz wiele tysięcy Żydów i przedstawicieli innych narodowości, będących obywatelami Drugiej Rzeczypospolitej, w tym także tych Ukraińców, którzy sprzeciwiali się opętańczej ideologii Dmytra Doncowa, Stepana Bandery i Romana Szuchewycza. Większość tych ofiar do dziś nie ma swych grobów, a próby upamiętnienia ich męczeństwa spotykają się ze sprzeciwem współczesnych nacjonalistów ukraińskich.

Z niepokojem obserwujemy w naszym kraju coraz wyraźniejsze zjawisko relatywizowania historii i dekonstrukcji podstawowych jej ustaleń, czego ostatnim przykładem było uhonorowanie przez Katolicki Uniwersytet Lubelski im. Jana Pawła II doktoratem h.c. prezydenta Wiktora Juszczenki, gloryfikatora zbrodniczych formacji OUN-UPA i SS Galizien.

Zamazywanie granic pomiędzy zbrodnią i zdradą a szlachetnością i wiernością elementarnym zasadom jest jaskrawym przejawem intelektualnego i moralnego nihilizmu, który jest groźny zarówno dla nauki, jak i życia społecznego. Podstawowym zaś zadaniem instytucji naukowej, jaką jest Polska Akademia Umiejętności, jest poszukiwanie Prawdy i nieustanne trwanie przy niej. Naszym zdaniem jakiekolwiek formy honorowania hitlerowskiego kolaboranta, kiedy żyją jeszcze świadkowie ludobójstwa, godzi w podstawową wartość, jaką jest Prawda, nade wszystko nie licuje z zadaniami, które stoją przed państwową instytucją naukową.

Wyrażamy także oburzenie, że współpatronat z Jego Eminencją Księdzem Kardynałem powierzono lwowskiemu arcybiskupowi greckokatolickiemu Ihorowi Wozniakowi, który gloryfikuje nacjonalistów ukraińskich, poświęcając m.in. 13 października 2007 r.  pomnik Stepana Bandery we Lwowie. Nasze oburzenie dotyczy też patronatu medialnego, objętego przez ukraińskojęzyczne „Nasze Słowo”, które od lat atakuje osoby broniące prawdy o Kresach Wschodnich i dokonanym tam ludobójstwie.

Niniejszym zapowiadamy akcję protestacyjną w dniu rozpoczęcia omawianej konferencji.  Nasza akcja nie jest wymierzona ani w Kościół katolicki obrządku greckokatolickiego, ani w naród ukraiński. Domagamy się jedynie zaprzestania gloryfikacji Andrzeja Szeptyckiego, który w opinii polskich środowisk kresowych i kombatanckich ponosi moralną i polityczną współodpowiedzialność za zbrodnie dokonywane przez OUN-UPA. Z wyrazami poważania  

Nazwiska pierwszych odważnych 300 sygnatariuszy, którzy już w tamtym czasie podpisali się pod tym Listem (chwała im za to) można przeczytać i dziś na stronie: Prof Leszka Jazownika, którą serdecznie polecam, oto adres: http://www.ljazownik.pl/ . Po lekturze powyższego Listu Otwartego Kresowian jako żywo rodzi się pytanie, choć upłynęło niemal sześć lat, czy cokolwiek zmieniło się w sposobie myślenia wielu......